Omdat we door de tyfoon in de eerste week maar één dag op het Izu-schiereiland hebben doorgebracht, hebben we nu twee dagen over in de planning. Het is prachtig weer en we hebben wel zin in een dagje strand. De zee is te ver en dus wordt het een camping aan Lake Biwa. Op Google Maps vinden we camping Shirahige Hama vlakbij de Shiga shrine waar ook een tori in het water staat. Het Biwa-meer is het grootste meer van Japan en ligt vlakbij Kyoto waar we hierna naar toe gaan. Nadat we wat boodschappen hebben gedaan rijden we langs de oever van het meer naar de camping. We kunnen niet naar rechts afslaan omdat de weg gesplitst is in twee banen maar zien wel een mooi zandstrand. Dus wordt het bij de eerstvolgende afslag keren en weer terug. We rijden het terrein op en er komt een jongen naar ons toe. Hij spreekt een paar woorden Engels en begrijpt dat we een nacht willen blijven en wijst naar een mooi plekje onder de bomen. Dat ziet er goed uit en we willen er naar toe rijden maar dat is ook niet de bedoeling. Eerst parkeren op de vastgestelde parkeerplaats en registreren. De campingeigenaar spreekt gelukkig wel wat meer Engels. Het wordt wel een relatief duur nachtje. Ze rekenen in dagprijzen en we moeten voor anderhalve dag betalen wat uitkomt op 4800 yen (ongeveer 35 euro). De douche moet dan nog eens apart betaald worden en kost maar liefst 500 yen. Maar we vinden een prachtig plekje onder de bomen. Het water is heel helder en lekker koel.
Als we onze spullen pakken missen we onze twee campingstoelen. Op de mich no eki waar we hiervoor overnacht hebben zaten we in de schaduw bij de toiletten te ontbijten. Niels voelde zich niet zo lekker en ik ging in de winkel kijken of ze bananen verkochten en vroeg de jongens om de spullen mee te nemen. Dat deden ze, alleen de stoelen dus niet. We moeten het dan maar met het picknick-kleed doen. Aan het eind van de middag pakken de Japanners die nog op de camping zijn hun tentje in en zijn we alleen over. Dan komt de campingeigenaar opeens aanrijden met een tafel en drie stoelen in de achterbak. Heel fijn, nu kunnen we aan tafel eten. We maken noedelsoep en hebben nog wat sushi, yakatori en edamame boontjes (groene sojaboontjes) waar je alleen de peul van eet.
Daarna loop ik naar de Shiga shrine om foto’s van de tori bij zonsondergang te nemen. De camping ligt gelijk aan de drukke weg. Er loopt wel een wandelpad langs een begraafplaats met mooie oude beelden, maar het laatste stuk gaat over een smal stoepje waar de auto’s voorbijrazen. Dan zie ik dat de shrine rechts van de weg ligt en dat je de weg over moet om bij de tori die in het meer staat te komen. Toch wel gek, de tori is immers de ingang van de shrine. Er zit al een fotograaf met zijn camera op statief klaar voor de zonsondergang. Nadat ik eerst nog rondgekeken heb bij de shrine wordt de lucht mooi rood en maak ik en paar mooie foto’s.
’s Nachts slaap ik heerlijk met de camperdeur wagenwijd open, maar als ik wakker wordt miezert het alweer. We gaan maar een dagje extra naar Kyoto en parkeren de auto bij de michi no eki bij de grote brug over het Biwa meer. Hiervandaan is het anderhalve kilometer lopen naar het station Katata waar we de trein nemen naar Kyoto. Op het station in Kyoto zit een informatiebalie waar we vragen hoe we bij het Toei studiopark komen. We krijgen een plattegrond mee en gaan op zoek naar de goede trein.
In het Toei studiopark vind je oude Japanse huizen waar ze nog af en toe filmen. Het is nu vooral een attractiepark geworden waar ze shows geven. Als we net binnen zijn zien we een huis met een groot doolhof. Dat lijkt ons wel wat, maar hier moeten we nog eens 500 yen betalen. Dat valt erg tegen. Voor alle leuke dingen moet je nog een keer extra betalen. Er is ook een grote nieuwe hal met een 4D-film en er zijn Manga (Japanse tekenfilm) figuren te bekijken. Dit zegt ons niet zo veel en de gratis shows zijn ook niet geweldig. We zijn al vrij snel weer uit het park. Op het station komen we Nederlanders tegen die ons waarschuwen voor de aankomende tyfoon Nangka. Er wordt meer dan 300 mm regen verwacht vanaf vanavond (1/3 van de hoeveelheid die in een jaar in Nederland valt) . In de trein komen we er achter dat we onze paraplu vergeten zijn. Niet erg handig met zo’n voorspelling, dus gaan we terug en gelukkig staat hij er nog. Ondertussen is het al gaan regenen en we besluiten om maar gelijk helemaal terug te gaan. We hadden kaartjes voor 190 yen tot het Nijo kasteel. Op het station van Kyoto kunnen we bij een automaat het tarief aanpassen. We moeten 10 yen bijbetalen en dan kunnen we door het poortje.
Nogal nat komen we terug bij de camper. Het begint behoorlijk te waaien. We hopen dat het goed gaat met de daktent omhoog. We staan wel redelijk beschut bij een muurtje. Later op de avond als we een spelletje regenwormen spelen zien we de Nederlanders die we bij de Sumowedstrijden gezien hebben parkeren en daarna komt er nog eenzelfde camper met daktent naast ons staan. Nu zijn we tenminste niet alleen mocht het nog erger worden met het weer.
Maar het valt mee, de wind neemt ’s nachts af en ook de verwachte regen is niet gekomen. De buren, zo blijkt ’s ochtends, komen ook uit Nederland. We willen allemaal naar de Gion Matsuri in Kyoto, een zomerse optocht van praalwagens getrokken door groepen traditioneel geklede Japanners die naar de Yakata shrine lopen.
We nemen weer de trein naar het hoofdstation in Kyoto en lopen richting de straten waar de optocht langsgaat. Op het kruispunt waar de wagens de bocht omgaan is het dringen om iets te zien. Hier wordt ook een dans uitgevoerd door de groepen en is er het meest te zien. Fotografen staan op ladders om over de menigte te kijken en hun foto’s te maken. Het is moeilijk om hier iets te zien. We gaan maar iets verderop in de straat staan, daar valt het wel mee met de drukte en kunnen we langs de weg de groepen langs zien komen. Leuk om te zien, maar het duurt best lang voor er een nieuwe groep aan komt en er is nog veel meer te zien in Kyoto.
We lopen naar de Chion in tempel en dan valt de regen opeens weer met bakken uit de lucht. Na een tijdje geschuild te hebben gaan we toch maar weer op pad, maar het is eigenlijk geen doen. Bij de Yakasa shrine zijn we echt verzopen katjes geworden. We geven het op en pakken de bus naar het station.
Vanaf vandaag hebben we voor vier nachten een huis in Kyoto gehuurd. Het ligt vlakbij de Gouden Tempel in het noorden van Kyoto. De routeplanner laat ons om Kyoto heen rijden. Dit lijkt gunstig, maar het is een bergroute over smalle weggetjes. Niet echt fijn met de hevige regen. Gelukkig is er daardoor waarschijnlijk ook bijna geen kip op de weg. Na een stuk door de stad komen we op het eind weer in een wijkje met smalle wegen. Het laatste stukje naar het huis gaat echt loodrecht omhoog.
We zijn blij dat we het gehaald hebben. Ik heb het eerst wel even gehad met autorijden. Ook is het fijn om weer wat ruimte om ons hen te hebben. Het huis is in Japanse stijl. Bij de ingang staan Japanse slofjes klaar. Voor het toilet gebruik je weer andere (plastic) sloffen. We hebben een eet/slaapkamer met Tatami matten gemaakt van rijststro. Je mag er alleen met sokken of op blote voeten op. Het is heerlijk om er met blote voeten op te lopen. In een kast staat een mooi huisaltaar. En er is een keuken en gewone huiskamer met een bank waar zelfs een pingpongtafel in kan staan. We doen gelijk de was, hard nodig na twee weken, en bakken pannenkoeken. Het is fijn om met deze regen lekker in een huis te kunnen zitten. We slapen heerlijk op de futons met een extra matje. We zijn nog geen echte Japanners die het met één laag toe kunnen.
Comments powered by CComment