Vandaag staat een bezoek aan Nara op het programma, maar omdat de Michi-no-Eki vlak bij een andere werelderfgoed tempel ligt, rijden we daar eerst naar toe. De Horiyu ji tempel heeft het oudste houten gebouw van de wereld. Het hout van de pagode stamt uit 600. We vinden een gratis parkeerplaats een eind van de tempel. Johnny gaat op zoek naar een cache en de jongens willen bij de auto blijven. Ik neem alleen de camera en een briefje van 1000 yen mee, maar dat blijkt niet genoeg. De entree is maar liefst 1200 yen. Dan maar alleen de buitenkant bekijken. Het is een enorm grote tempel met nog een aantal kleinere tempels er om heen. Deze zijn inbegrepen in de ticketprijs, maar je kan ze ook apart bezoeken. Ik kan nog wel de entree voor de Yumedono, een achthoekig houten tempelgebouw en voor de beltoren betalen.
Terug op de parkeerplaats is het wachten op Johnny die de cache niet kon vinden. Het is alweer erg warm geworden en zijn blij dat we de parkeerplaats zonder schaduw kunnen verlaten. We rijden naar Nara, de hoofdstad van Japan van 710 tot 784. We parkeren bij de Kasuga Taisha, een schrijn met tienduizenden lantaarns. We zijn weer op de toeristische route terecht gekomen zo blijkt al snel. Bij de ingang van de schrijn staat een grote groep toeristen verveeld naar de gids te luisteren. Als ik een foto van ze wil nemen leven ze weer op en beginnen vrolijk te lachen. Overal lopen heilige herten rond die helemaal gewend zijn aan de mensen. Iets van het pad is een moeder met een prachtig klein hertje, dat nog wel op afstand blijft. We lopen door Nara park naar de Todai ji tempel, een van de grootste houten gebouwen ter wereld. In de tempel staat een de grootste houten Boeddha. En ja, dat is best indrukwekkend. Bij de Boeddha die op een verhoging staat, is een groep Japanse scholieren aan het zingen. Wij gewone stervelingen, mogen alleen op afstand de Boeddha bewonderen. In een van de pilaren zit een gat zo groot als de neus van de Boeddha waarvan wordt gezegd dat als je je er door heen weet te wringen, je verlichting vindt. Maar de rij is zo lang dat we het maar zonder doen. We overnachten vanavond in de Eko-in tempel op de heilige berg Koya, dat zal ook wel helpen. In Nara lunchen we bij de McDonalds. Nog even zondigen voor ons tempelbezoek. Als we net binnen zijn, komt er een gigantische stortbui.
Om een uur of vier zijn we bij de Eko-in tempel. Een monnik brengt ons naar de kamer en legt ons uit hoe alles in zijn werk gaat. Om zes uur worden we geroepen voor het diner dat in een aparte eetkamer wordt geserveerd. Het eten staat al klaar als we binnenkomen. Op een dienblad staan allemaal kleine gerechtjes en een kommetje voor de rijst die we uit een pan kunnen scheppen. We hebben geen idee wat we eten en proeven voorzichtig. Niet alles is even lekker maar we hebben er toch een goede maaltijd aan. We horen achter de wand van de eetkamer een groep scholieren die aan het eten zijn. En omdat alle wanden verschuifbaar zijn, gluren we stiekem even naar de buren. Terug op onze slaapkamer zijn de bedden op de grond opgemaakt. Er wordt omgeroepen dat er om half acht een tour over de begraafplaats wordt gehouden. Martijn wil niet mee, dus gaan we met zijn drieën naar de ingang. Daar staan nog meer gasten te wachten en met een groepje van 20 lopen we naar de begraafplaats.
Op de begraafplaats ligt het mausoleum van Kobo Daishi, de man die het Boeddhisme in Japan verspreidt heeft. Op het eind van zijn reis door Japan vond hij hier de plek om de hoofdtempel op te richten. Toen deze klaar was kon hij zich terugtrekken in een grot om daar te mediteren. Na tweehonderd jaar heeft de toenmalige hoofdpriester die als enige toegang heeft tot het mausoleum, zijn haren nog geknipt. Daarna is er niemand meer naar binnen geweest, maar hij krijgt elke dag nog steeds twee maaltijden geserveerd vanuit de keuken op de begraafplaats. De monnik die de rondleiding doet legt ons het Boeddhisme en de verwevenheid met het Shintoïsme in Japan uit. Volgens de boeddhistische leer is het strottenhoofd, door de gelijkenis met een mediterende Boeddha het heiligste deel van het lichaam. Japanse boeddhisten die dicht bij Kobo Daishi willen zijn, laten dit deel op de begraafplaats in Koya begraven en het andere deel in hun woonplaats om dicht bij de familie te zijn. Het is erg indrukwekkend om hier in het donker te lopen. Naast het mausoleum worden elke avond duizenden lantaarns voor de overleden zielen aangestoken. Op de terugweg neem ik nog wat foto’s en hoor het geluid van de vliegende eekhoorn. Zo wordt me in ieder geval verteld door twee andere bezoekers, die het dier zelfs hebben gezien. Ik hoor ze regelmatig, maar krijg ze niet te zien. Terug bij de tempel nemen we nog een Japans bad en gaan dan lekker slapen.
We moeten alweer om 6 uur opstaan om de ochtendmeditatie mee te maken. Na even zoeken hebben we de tempelzaal gevonden. Hierna volgt een vuurceremonie, waar een monnik houten plankjes met wensen voor dierbaren in het vuur verbrand. Na een ontbijt met rijst en vegetarische hapjes vertrekken we uit de Eko-in. Een boeddhistische ervaring rijker.
Na nog een snel bezoek aan de hoofdtempel rijden we naar Kushimoto. We moeten eerst de berg af en komen op een erg smal weggetje terecht. De weg ligt vol met bladeren en takken, dus erg druk is het hier gelukkig ook niet. We zijn echt in de middle of nowhere, op een enkel huis na, is hier helemaal niets. Onderweg stoppen we bij de rijstterrassen van Arashijama die in een bocht van een rivier liggen. Het uitzicht is weer erg fraai. Om een uur of drie zijn we bij het Kushimoto Marine Park. Hier is een onderwaterobservatorium in de zee gebouwd, maar je kan er ook snorkelen en er is een duikcentrum. We vragen nog of we kunnen duiken, maar de taal is weer een probleem, ze raken in de stress en worden verwezen naar een ander duikcentrum. Dat wordt weer te ingewikkeld, dus we pakken onze snorkelspullen. Hier groeit echt koraal in de zee en we genieten van heel veel koraalvissen. Martijn ziet zelfs een schildpad. Dan komt een Japanner op me af zwemmen die vraagt of ik een foto van hem wil nemen. Ok, dat doe ik. Hij zegt dat zijn Engels niet zo goed is en wijst op zijn horloge. Five o’clock beach closed zegt hij. Ik bedank hem en denk ‘het zal wel’ en ga lekker verder snorkelen. Maar de parkeerplaats wordt wel om 6 uur afgesloten zo blijkt later als we op punt staan om te vertrekken. We rijden naar het stadje en halen wat eten bij de supermarkt. Bij de kassa horen we opeens: Welcome to Japan van een wat oudere Japanse man. Hij is samen met zijn Duitse vrouw, die sinds hun huwelijk in Japan woont. Ze vinden het erg leuk om toeristen in hun woonplaats te zien. We gaan naar de Michi-no-Eki bij de Hashi gui iwa rotsen die pal voor de parkeerplaats blijven liggen. Het is een lange rij rotsen die uitsteken in zee. We zijn helaas net te laat voor de zonsondergang. Een Japanse man met kar vol fotoapparatuur is aan het opruimen. Later op de avond genieten we nog wel van de volle maan die achter de rotsen opkomt. Om een uur of vier ’s ochtends wordt ik wakker. Precies op tijd voor de zonsopkomst.
Na het ontbijt rijden we terug naar het Marine park waar we weer gaan snorkelen. Om een uur of twaalf is het ook in de schaduw op de parkeerplaats zo heet geworden dat we besluiten om weg te gaan. We rijden naar Nachi waar een mooie tempel voor een waterval staat. Het is er druk, we kunnen geen parkeerplaats vinden, totdat we twee dames bij een winkel zien zwaaien en wijzen naar een plaats naast een souvenierwinkel. Free parking, roepen ze. De plek ligt mooi in de schaduw dus besluiten we er maar te gaan staan. In de auto hebben we al de trappen gezien die stijl omhoog gaan naar de tempel. We willen daarom eerst naar de waterval en de dames wijzen ons vriendelijk de weg. We lopen op de weg die ook richting de tempel gaat en ook dit is al een hele klim. In de verte zien we de waterval, maar de pagode is een stuk dichterbij. Niels heeft genoeg tempels gezien en wil naar de waterval. Johnny gaat op zoek naar een geocache en Martijn en ik besluiten naar de tempel te gaan.
Op de terugweg open we via de trap naar beneden. We zijn blij dat we hier niet naar boven zijn gegaan. Niels zit al in de auto als we terug zijn en met zijn drieën kopen we wat souvenirs in de winkel. Als Johnny terugkomt, rijden we terug naar Nachi. Omdat het nog vroeg is besluiten we wat verder te rijden. We komen langs een Michi-no-Eki met een schildpaddenopvang maar deze is helaas gesloten. We rijden door naar de Maruyama Senmaida rijstterrassen. We zijn net op tijd voor de zonsondergang. Vanaf het uitkijkpunt hebben we een prachtig zicht op de terrassen met hoge bergen in de verte. Achter ons is een Japans gezin uit de auto gestapt. Ze vragen met gebaren of wij een foto van ze willen nemen. De kinderen moeten erg giechelen om de rare buitenlanders. We zien dat er een weg door de rijstterassen loopt met nog meer uitzichtpunten voorzien van een houten overkapping. Daar rijden we naartoe en genieten van ons sushi diner met een prachtig uitzicht. We overwegen om hier de nacht door te brengen, maar de parkeerplaats is te scheef. We zoeken de dichtstbijzijnde Michi-no-Eki op. Deze ligt aan een rustige weg midden in de bergen van Wakayama. We hebben de parkeerplaats vannacht voor ons zelf.
Comments powered by CComment