We gaan naar Nagashima, een pretpark met achtbanen, een thermen en een outlet-centrum. Wij gaan voor het waterpark. Nadat we ons hebben omgekleed kijken we waar we onze handdoeken kunnen neerleggen. Daarvoor hebben ze een drie verdiepingen hoge overkapping aangelegd. Hier moet je ook je badslippers uitdoen om naar je plekje te lopen. Gelukkig is het nog niet zo druk, de meeste Japanners hebben pas in augustus vakantie. Er zijn heel veel glijbanen, warme badjes, een lazy river en een groot golfslagbad. Het golfslagbad heeft steeds een rusttijd, waarin er niemand in mag. Waarom begrijpen we niet. Er zijn om de mensen uit het bad te houden, nog meer badmeesters nodig, dan wanneer ze wel mogen zwemmen.
Om iets te eten te kopen moet je eerst bij een automaat een ticket kopen waarmee je naar het loket kunt om je bestelling af te halen. Dit systeem zien we ook op andere plaatsen. Ook staan er overal automaten om drinken te kopen. Je moet erg je best doen om een plek te vinden in Japan waar ze niet staan. Zelfs bovenop de Fuji kun je ze vinden.
Bij het informatiecentrum vraag ik of we met de camper op de parkeerplaats mogen overnachten. Dat kan helaas niet, je mag maar tot 24:00 uur parkeren. We zoeken het dichtstbijzijnde station op omdat we morgen met de trein naar Nagoya willen en zien langs het spoor overal grijze P’s staan op Maps.me. We vinden een rustige parkeerplaats wat verder van het station waar we de campervan neerzetten. Er staan nog wat andere auto’s. ’s Avonds lopen we naar het station om naar de wc te gaan en onze tanden te poetsen. Maar het is maar een klein station en de wc bevindt zich op het perron, waarvoor je een treinkaartje nodig hebt om er op te komen. Voor het eerst vinden we geen wc in Japan als je hem nodig hebt en moeten we een keer wildplassen.
's Morgens zit ik naast de camper als de onkruidbestrijder me een beetje nors de stoel laat verplaatsen. Een vriendelijk Ohio (goedemorgen) wordt niet beantwoordt. Als de jongens wakker zijn lopen we naar het station en gaan met de trein naar Nagoya. In Nagoya wordt in de zomer een 14-daags Sumo-toernooi gehouden. Vandaag is de derde dag en we hopen dat we bij het Aichi prefectural gymnasium, waar het toernooi wordt gehouden, een dagkaartje te kunnen kopen. Gelukkig zijn er nog kaartjes, de jongens kunnen voor 200 yen naar binnen en mijn kaartje kost 2900 yen. Met de kaartjes op zak gaan we eerst het naastliggende kasteel bekijken. De belangrijkste wedstrijden zijn namelijk pas wat later en we mogen maar een keer naar binnen.
Bij het kasteel zijn ze bezig het paleis, dat in de tweede wereldoorlog is gebombardeerd, weer op te bouwen. Een deel ervan is al klaar en kun je bekijken. Bij de ingang staat iemand om je te vertellen dat je, zoals gebruikelijk in Japan, je schoenen moet uitdoen. Vervolgens staat er iemand klaar om je slofjes aan te geven. En uiteindelijk kom je in een ontvangstruimte waar ze schoenenkluisjes hebben geplaatst. Ook daar staan weer een heleboel medewerkers klaar die ons willen helpen. De een duwt de drinkflesjes die we bij ons hebben in een kluisje en geeft de sleutel, een ander pakt de paraplu uit het netje van onze rugzak want deze moet in de rugzak. Dus verwacht je dat de rugzak mee naar binnen mag, maar nee, die moeten we weer in een vrij toegankelijke kast plaatsen. Omdat daar onze belangrijke papieren in zitten lijkt mij dat dan weer geen goed idee. Uiteindelijk kunnen we onze rugzak dan bij de balie afgeven en mogen we naar binnen. Al me al zijn we met het binnenkomen langer bezig geweest dan met het bekijken van het paleis. Dat bestaat vooral uit lege Japanse kamers met muurschilderingen van tijgers. Het kasteel is een stuk groter dan dat van Masumoto. We kunnen met de lift omhoog en hebben een mooi uitzicht over Nagoya. Op de verschillende verdiepingen hebben ze nog wat tentoonstellingen. Onder andere over de gouden dolfijnen die boven op het dak van het kasteel zijn geplaatst en die volgens de jongens helemaal niet op een dolfijn lijken.
Bij de hal waar de sumo-wedstrijden worden gehouden, worden we opgevangen door een meisje die de buitenlandse gasten in het Engels een beetje uitlegt wat voor wedstrijden er worden gehouden en dat er voor de verschillende niveaus eerst een presentatie van alle deelnemers komt. We lopen de hal in waar een aantal mensen van de organisatie mensen naar hun zitplaats verwijzen. We worden naar de bovenste rijen met stoelen gedirigeerd. Omdat er verder geen nummers op ons kaartje staan gaan we er van uit dat we gewoon een plekje kunnen uitzoeken. We vinden een mooi plekje in het midden met een perfect uitzicht op de sumo-ring en vermaken ons prima met het kijken naar de wedstrijden.
Als de kampioensklasse bijna aan de beurt is wordt het steeds drukker en komen er mensen die kaartjes voor onze stoelen hebben binnen. Weer vragen we een hostess waar we moeten zitten. Maar ze kan geen Engels en begint opeens in paniek een heleboel Japanse woorden te ratelen en rent er dan vandoor. Dan komt ze met iemand terug die uitlegt dat we op de bovenste twee rijen stoelen mogen zitten. Weer zoeken we een plekje waar we na enige tijd ook weer weggestuurd worden. We blijken alleen aan de noord of zuidzijde te mogen zitten. De sumostrijders zijn verdeeld in een groep die de oostzijde en een groep die de westzijde vertegenwoordigt . Bij de presentatie van de kampioensklasse wordt na de opkomst van beide zijden ook van elke kant een kampioen gepresenteerd. We mogen dus op de minder belangrijke kant een plekje zoeken, maar daar zijn alle plekjes op de bovenstaande rijen al bezet. We zoeken een plekje en horen dan opeens Nederlands spreken. De eerste Nederlanders die we tegen komen in Japan. We gaan op de rij voor ze zitten en horen later dat ze ook met een camper van Japan Campers op pad zijn. Maar het duurt maar heel even voor we ook van deze plek weer weggestuurd worden. We kijken nog naar twee wedstrijdjes in de kampioensklasse en vertrekken dan. We moeten nog de trein terug nemen en daarna nog een plek zoeken waar we kunnen overnachten en kunnen helaas niet alle wedstrijden meer zien.
Als we terug zijn bij de camper zit er een groot papier op de autodeur met daarop in het Japans en in het Engels in rood gedrukt dat we hier niet mogen parkeren en dat we de auto onmiddellijk moeten verwijderen. Dat waren we toch al van plan en we pakken de tablet om een Michi no eki parkeerplaats te zoeken. Dan staan er opeens drie Japanse mannen bij de camper waarvan de belangrijkste persoon, denk ik, van alles op een boze toon in het Japans tegen me zegt. Ik maak duidelijk dat ik alleen Engels begrijp. Dat stapt er een andere naar voren, die wel Engels kan maar wat lager in de rangorde staat die uitlegt dat ik hier niet mag parkeren omdat het de parkeerplaats van een bedrijf is. Ik zeg dat ik dat niet begrepen heb, er staat alleen in bord in het Japans en dat kan ik niet lezen en verder staan er ook geen hekken. Ik verontschuldig me voor de overlast. Hij vertaald het in het Japans voor de andere twee en Ik zeg nog een paar keer sumimassen (sorry) in het Japans. Dat schijnt te helpen. Ze vragen nog waarom we er geparkeerd stonden en ik vertel dat we naar Nagoya zijn geweest en dat ik niet in de drukke stad wilde rijden. Ze blijven staan tot we de route hebben geprogrammeerd en wegrijden en dan wensen ze ons een goede reis toe.
Omdat we voor het plannen van de route de wifi hebben aangezet, komt er even later een whatsapp van Johnny binnen. JapanCampers heeft gemailed dat de Japanse politie gebeld heeft dat de auto onmiddellijk moet worden verwijderd omdat we illegaal geparkeerd staan en dat het bedrijf compensatie vraagt voor de overlast omdat we een ingang zouden blokkeren.
We stonden gewoon netjes in een hoekje geparkeerd met aan de ene kant een heg en aan de andere kant een muur. Blijkbaar durven ze wel tegen anderen een hoop heisa te maken en erg te overdrijven over de ernst van de overtreding maar iemand direct te confronteren is voor een Japanner een stuk moeilijker. Tegen mij hebben ze hier niets over gezegd. Ook andere medewerkers die ons ’s avonds en ’s ochtends gezien hebben op de parkeerplaats hebben ons niet weggestuurd.
Het is al donker als we bij de Michi no eki, die in grijs was aangegeven op de app, komen. We zien geen borden op de weg die de parkeerplaats aangeven en dan zien we dat ze nog aan het bouwen zijn. Weer wat geleerd, voortaan zoeken we alleen de blauwe op. Er zijn ook roze Michi no eki aangegeven op de kaart. We vragen ons af wat die betekenen. Het wordt nog een half uurtje verder rijden door de bergen en ik ben dan ook opgelucht als we heelhuids zijn aangekomen en straks rustig kunnen gaan slapen.
Comments powered by CComment